Hey, one-two-three Anatomy ก็เบ ๆ แค่อยากจะบอกว่าไม่ได้โม้ พอเจอ Histo แล้วโมเม...

ฮาแตกมาก... กับ Singin' Contest XIV ในวัน(เมื่อวาน)นี้...

แต่ยังเคืองเรื่องเช็คชื่อ Ethics อยู่... ก็ในเมื่อวิชาที่ต้องการปลูกฝังจริยธรรมยังต้องวัดผลด้วยวิธีการที่สื่อว่า ความตั้งใจเข้าเรียนของคนดูเพียงจากการเซ็นชื่อแล้ว มันจะทำสำเร็จได้อย่างไรกัน...

เดี๋ยววันจันทร์ไปทำสงครามต่อ ฮึ่ม...

เรื่องบรรยายก็เห็นด้วยกับเบิ้ลนะ... (แต่ก็ไม่ได้ anti ขนาดนั้น)

ขอโทษที่ต้องหนีออกมาก่อนแล้วกัน แต่ก็ยังไม่ได้โหวตกันนี่... (ที่จริงเรารู้สึกผิดที่ออกมาก่อนนะ... แต่ก็... เรื่องเดิม ๆ หรือเปล่า ขี้เกียจพูดแล้ว)

ขอโทษกอล์ฟสิกฤษฏ์ด้วยที่ไปช่วยงานเปิดรั้วโรงเรียนแพทย์ไม่ได้...

โต้วาที... น้อง ๆ พูดกันดีมาก ๆ เลย... (บึนทึกเสียง (ทีแรกจะเรียกอัดเทปแต่ก็คงผิด) ไว้นะ ถ้าใครอยากฟัง) ขอแสดงความยินดีอีกครั้งที่ได้เข้ามาถึงรอบนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี...

แต่ขอเล่าตรงนี้...

---

สิ้นเสียงของพิธีกรที่กล่าวปิดงานโต้วาทีน้องใหม่ ประจำปีการศึกษา 2548 ไป ผู้ชมแต่ละคนต่างทะยอยลงไปหน้าเวทีเพื่อแสดงความยินดีกับน้อง ๆ... พอหันไปจะถามเกดว่าจะเอายังไงต่อ แต่เกดก็ได้แทรกตัวลงไปถึงเก้าอี้แถวล่างสุดแล้ว หลังจากที่พอตามลงมาถึง และสบโอกาสที่น้องว่างจากการถ่ายรูป เกดก็รีบบอกลาอย่างรวดเร็ว และลงท้ายว่า "ขอไปก่อนนะ เดี๋ยวไปดู Singing" พอกับแป้งกล่าวทำนองเดียวกันและทั้งสามคนก็พากันวิ่งย้อนกลับขึ้นไปด้าน หลังห้องประชุม 101 คณะครุศาสตร์ และมุ่งตรงออกไปยังถนนพญาไท

"เมื่อกี้เบิ้ลบอกว่าอีก 3 เพลงจะขึ้น" เกดพูด "นี่โทร.มากี่นาทีแล้วเนี่ย..." ท่าทางเธอเครียดขึ้นเรื่อย ๆ

"จะไปยังไง ๆ" แต่ละคนผลัดกันถามเมื่อก้าวออกประตูฝั่งครุฯ

"ฝากของไว้แล้ววิ่งไปเลยมั้ย" พอเสนอกึ่งจะเล่น ๆ หลังรอแท็กซี่มาประมาณครึ่งนาที แต่รู้สึกเหมือนราวสิบนาทีได้

"นั่นไง ตุ๊กตุ๊ก"

"เรียกเลย ๆ"

"โรงพยาบาลจุฬาค่ะ เหยียบเลยนะคะพี่" แป้งบอกกับคนขับ ขณะที่ต่างตะเกียกตะกายกันขึ้นรถ

แต่รถก็ขับออกมาได้ด้วยความเร็วไม่เท่าไร เพราะยังอยู่ท่ามกลางการจราจรบนถนนพญาไทหน้าประตูใหญ่จุฬาฯ ขณะที่รถเลี้ยวผ่านหน้าสระน้ำไปได้นั้น พอก็พยายามพลิกรายชื่อหมายเลขโทรศัพท์เพื่อติดต่อ (PCT เมมได้ 50 เบอร์) ขณะที่แป้งพยายามโทร.หาไผ่และอีกหลายคน ซึ่งต่างปิดโทรศัพท์ไปแล้ว

"ฮัลโหลเบิ้ล..." ปรากฏว่าพอโทร.ติด

"ตอนนี้พิเชฐเริ่มร้องแล้ว" เกดบอก หลังจากวางสายที่พอยื่นให้คุย "ยังไงก็ไปทันแหละ อย่างน้อยก็ทันกลางเพลงแน่ ๆ"

ตอนนี้ที่ทำได้ก็เหลือแต่ภาวนาให้ไปถึงเร็ว ๆ

แต่พอเลี้ยวออกจากประตูอักษรฯ ได้ พี่คนขับก็ทำตามคำเรียกร้องของแป้งทันที

บรึ้น... ลมปะทะใบหน้าแต่ละคนด้วยความเร็วเกือบ 100 km/hr อีก 20 วินาทีต่อมา รถก็เลี้ยวเข้าประตูมาจอดหน้าทวีวงศ์

"เท่าไรคะ พี่" แป้งรีบจ่ายค่าโดยสารโดยไม่คิดจะเสียเวลาต่อราคา ขณะที่พอรีบก้าวลงจากรถมาแล้ว

ประตูตึกอบรมวิชาการเปิดกว้างอยู่ แสงไฟสว่างไสว

"เสียงพิเชฐ!" แป้งว่า ขณะที่พากันวิ่งไปหาตึกอบรมวิชาการ ราวกับเป็นโอเอซิสกลางทะเลทราย

...

"มีแต่เสียงเพลงที่ว่างเปล่า จบลงแล้วความรักของเรา
ไม่มีเขาเคียงข้างอีกแล้ว ไม่มีคืนวันที่สดใส
ดื่มให้ตัวเองอีกที กับรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป"

พิเชฐร้องจบลงพร้อมกับกองอัศวพักตร์มหาศาลที่กรูกันเข้าไปพร้อมกับดอกไม้สายไฟต่าง ๆ นานา...

และก็จบลง กับความลุ้นระทึก... กว่าจะได้ฟัง highlight ของงานวันนี้...

"โรคประจำ Block"

---

• ป.ล. วันนี้ให้พ่อมารับ เลยได้อยู่ฟังจนดึก... ที่ติดใจที่สุดคือ "นาย" (จำชื่อไม่ได้~) จากคณะอักษรศาสตร์ (ที่มาร้องแข่งกะไอซ์) สุดยอด ไม่ไหวแล้ว... ร้องได้ไง~
• ป.ป.ล. ตอนพักครึ่ง... ไม่ไหวแล้ว... มดเต็มเวที...

related: โรคประจำบล็อค - g0nkpai, รักเท่าไหร่ก็คงไม่พอ....Singin' 14 - iCeCrYsTaL