แนะแนววิชาเลือก... โอ๊ยยย~

เบื่ออออ...

รู้สึกซึ้งในน้ำใจเพื่อนจริง ๆ ก็ครานี้...

ทั้งชั้นปีเรา 225 คน

ช่วยเขียนส่งมาให้ถึง 27 คน~

(ที่บอกซึ้งในน้ำใจเมื่อกี้คือออกประชดนะ)

คือไม่ได้อยากจะว่ากันหรอก ที่ไม่ได้เขียนมาให้ ที่จริงมันก็ความผิดเราเองที่มัวนั่งอู้ (ความแปรปรวนทางอารมณ์) แล้วไม่ตามจิก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (ใช้ไม้ยมกผิด อย่าเอาเป็นตัวอย่างนะครับ) เพราะทีแรกก็กลัวว่าจะได้มาล้นหลาม...

แล้วที่ว่าล้นหลามนี่ก็ไม่ใช่ไม่มีเลยอยู่ดี... เพื่อน ๆ บางคนก็เขียนมาให้เป็นหน้า ๆ... (บางอันก็ครึ่งบรรทัด) ยังไงก็ขอบคุณเพื่อน ๆ มาก ๆ

ยังไงก็ช่วยให้เรารู้ว่า "เราทำงานนี้นะ ได้เห็นว่าเพื่อน ๆ ให้ความร่วมมือกันล้นหลามขนาดไหน... แต่เวลางานของเพื่อนคนอื่นล่ะ ได้มองย้อนกลับไปดูหรือเปล่าว่าตัวเองให้ความร่วมมือกับเขาอย่างที่เราต้องการให้เขาให้ความร่วมมือเท่าไร"

ข้อความเมื่อกี้เป็นสิ่งที่อยากให้เพื่อน ๆ ได้คิดดี ๆ... บางคนอาจจะไม่เคยประสบเอง เพราะไม่เคยเจองานที่ต้องการความสนใจของคนอื่นสักเท่าไร แต่เราอยู่ในโลกด้วยกัน ยังไงสักวันเราก็ต้องการความช่วยเหลือของผู้อื่นใช่ไหมล่ะ... อย่างน้อยเราก็น่าจะทำให้ดีที่สุดที่จะให้บอกได้ว่าเราช่วยเขาก่อนแล้ว...

เหมือนตั้งใจจะว่าใคร แต่ไม่ใช่นะ... แค่อยากจะเตือนกันเฉย ๆ (รวมถึงตัวเองด้วย)

-----

มีหลายอย่างที่อยากบอกกับจุฬา แต่ยังบอกไม่ถูกว่าคืออะไร... จะพยายามเรียบเรียงความคิดนะ...